"La manera más segura de alcanzar tus metas, es permanecer en contacto con tu propia voz interior, y no permitir que la opinión de otros te detenga! Aprende a escuchar tu corazón... ese no se equivoca! Mente y corazón en armonía, son la base de la inteligencia emocional."






lunes, 14 de octubre de 2013

Ahora que me voy... te vas...

Hay días en los que es inevitable pensar en este trozo de vida que tienes, sobretodo cuando te tienes tienes que tumbar en una camilla y escuchar tu corazón a la espera de un diagnóstico que te diga que todo está bien, es en esos momentos como en tantos otros, como cuando ves que se te va alguien querido, cuando ves que finaliza algo que no querías que finalizara, o cuando tienes que tomar una decisión para cerrar un capitulo de tu vida. Quizás es cuando ves que alguna puerta se cierra y tu debes empezar de nuevo, o puede que sea una sensación interna de final. Puede que quizás tengas que ser tú quien dé ese paso de "finalizar" algo y eso te aterra.... Hay alguien que una vez me dijo que dentro de nuestra vida hay muchas muertes, muchos finales de ciclos internos, muchos cambios de ciclo que hacen que una parte de ti "muera" para dejar paso a una nueva. Quizás es por eso que últimamente veo tantas mariposas....

Estamos en un momento de transformación. El mundo, la energía, la sociedad... toda crisis es una transformación y esta crisis no es solo económica, así que vamos a despojarnos de lo viejo vamos a "perdonar" el pasado, vamos a despedirnos de aquello que "ya no es" como hizo Gabriel García Márquez, para gritar bien alto "aquello que va a ser", aquello que deseamos que SEA.



Si por un momento Dios se olvidará de que soy una marioneta de trapo y me regalara un trozo de vida, posiblemente no diría todo lo que pienso, pero en definitiva pensaría todo lo que digo. Daría valor a las cosas, no por lo que valen, sino por lo que significan. Dormiría poco, soñaría más. 
Entiendo que por cada minuto que cerramos los ojos perdemos sesenta segundos de luz. Andaría cuando los demás se detienen, despertaría cuando los demás duermen, escucharía cuando los demás hablan y ¡cómo disfrutaría de un buen helado de chocolate!

Si Dios me obsequiara un trozo de vida, vestiría sencillo, me tiraría de bruces al sol, dejando descubierto, no solamente mi cuerpo sino mi alma. Dios mío, si yo tuviera un corazón, escribiría mi odio sobre el hielo y esperaría a que saliera el sol. Pintaría con un sueño de Van Gogh sobre las estrellas un poema de Benedetti, una canción de Serrat sería la serenata.
Regaría con mis lágrimas las rosas, para sentir el dolor de sus espinas y el  encarnado beso de sus pétalos…



Dios mío si yo tuviera un trozo de vida… no dejaría pasar un solo día sin decirle a la gente que quiero que la quiero. Convencería a cada hombre o mujer de que son mis favoritos y viviría enamorado del amor. A los hombres les probaría cuán equivocados están al pensar que dejan de enamorarse cuando envejecen, sin saber que envejecen cuando dejan de enamorarse. A un niño le daría alas, pero le dejaría que él solo aprendiese a volar. A los viejos les enseñaría que la muerte no llega con la vejez sino con el olvido.



Tantas cosas he aprendido de ustedes, los hombres… he aprendido que todo el mundo quiere vivir en la cima de la montaña, sin saber que la verdadera felicidad está en la forma de subir la escarpada. He aprendido que cuando un recién nacido aprieta con su pequeño puño, por vez primera, el dedo de su padre, lo tiene atrapado por siempre. He aprendido que un hombre sólo tiene derecho a mirar a otro hacia abajo cuando ha de ayudarle a levantarse. Son tantas las cosas que he podido aprender de ustedes, pero realmente de mucho no habrán de servir, porque cuando me guarden dentro de esa maleta, infelizmente me estaré muriendo.

Siempre di lo que sientes y haz lo que piensas. Si supiera que hoy es última vez que te voy a ver dormir, te abrazaría fuertemente y rezaría al Señor para poder ser el guardián de tu alma. Si supiera que esta fuera la última vez que te vea salir por la puerta, te daría un abrazo, un beso y te llamaría de nuevo para darte más. Si supiera que ésta fuera la última vez que voy a oír tu voz, grabaría cada una de tus palabras para poder oírlas una y otra vez indefinidamente. Si supiera que estos son los últimos momentos que te veo, diría TE QUIERO y no asumiría tontamente que ya lo sabes.



Siempre hay un mañana y la vida nos da otra oportunidad para hacer las cosas bien, pero por si me equivoco y hoy es todo lo que nos queda, me gustaría decirte cuanto te quiero, que nunca te olvidaré. El mañana no le está asegurado a nadie, joven o viejo. Hoy puede ser la última vez que veas a los que amas. Por eso no esperes más, hazlo hoy, ya que si el mañana nunca llega, seguramente lamentarás el día que no tomaste tiempo para una sonrisa, un abrazo, un beso y que estuviste muy ocupado para concederles un último deseo. Mantén a los que amas cerca de ti, diles al oído lo mucho que los necesites, quiérelos y trátalos bien, toma tiempo para decirles lo siento, perdóname, por favor, gracias y todas las palabras de amor que conoces.

Nadie te recordará por tus pensamientos secretos. Pide al Universo la fuerza y sabiduría para expresarlos. Demuestra a tus amigos cuánto te importan.



No seamos marionetas.... a ser felices!


viernes, 20 de septiembre de 2013

No estás deprimido, estás distraído....



No estás deprimido, estás distraído, distraído de la vida que te puebla.

Distraído de la vida que te rodea: Delfines, bosques, mares, montañas, ríos. 




No caigas en lo que cayó tu hermano, que sufre por un ser humano cuando en el mundo hay 5,600 millones.
Además, no es tan malo vivir solo. Yo la paso bien, decidiendo a cada instante lo que quiero hacer, y gracias a la soledad me conozco; algo fundamental para vivir.


No caigas en lo que cayó tu padre, que se siente viejo porque tiene 70 años, olvidando que Moisés dirigía el éxodo a los 80 y Rubistein interpretaba como nadie a Chopin a los 90. Sólo por citar dos casos conocidos.


No estás deprimido, estás distraído, por eso crees que perdiste algo, lo que es imposible, porque todo te fue dado. No hiciste ni con un sólo pelo de tu cabeza por lo tanto no puedes ser dueño de nada.
Además la vida no te quita cosas, te libera de cosas. Te alivia para que vueles más alto, para que alcances la plenitud. De la cuna a la tumba es una escuela, por eso lo que llamas problemas son lecciones. 



No perdiste a nadie, el que murió simplemente se nos adelantó, porque para allá vamos todos. Además lo mejor de él, el amor, sigue en tu corazón. Y del otro lado te espera gente maravillosa: Gandhi, Michelangelo, Whitman, San Agustín, la Madre Teresa, tu abuela y mis abuelas, mi prima, mis amigos.

Ya me lo decían mis abuelas, que creían que la pobreza está más cerca del amor, porque el dinero nos distrae con demasiadas cosas, y nos aleja por que nos hace desconfiados.
Haz sólo lo que amas y serás feliz, y el que hace lo que ama, está benditamente condenado al éxito, que llegará cuando deba llegar, porque lo que debe ser será, y llegará naturalmente. No hagas nada por obligación ni por compromiso, sino por amor. Entonces habrá plenitud, y en esa plenitud todo es posible. Y sin esfuerzo porque te mueve la fuerza natural de la vida. El Universo te puso un ser humano a cargo, y eres tú mismo. A ti debes hacerte libre y feliz, después podrás compartir la vida verdadera con los demás. 




Además, la felicidad no es un derecho sino un deber porque si no eres feliz, estás amargando a todo el barrio. Hay tantas cosas para gozar y nuestro paso por la tierra es tan corto, que sufrir es una pérdida de tiempo. Tenemos para gozar la nieve del invierno y las flores de la primavera, por poner dos extremos... 


No estás deprimido, estás desocupado. Ayuda al niño que te necesita, ese niño será socio de tu hijo. Ayuda a los viejos, y los jóvenes te ayudarán cuando lo seas. Además el servicio es una felicidad segura, como gozar a la naturaleza y cuidarla para el que vendrá. Da sin medida y te darán sin medidas.


Ama hasta convertirte en lo amado, más aún hasta convertirte en el mismísimo amor. Y que no te confundan unos pocos homicidas de la vida, el bien es mayoría pero no se nota porque es silencioso, una bomba hace más ruido que una caricia, pero por cada bomba que le destruyan hay millones de caricias, que alimentan la vida.



Ya lo decía Facundo Cabral.... no estás deprimido.... estás distraído....





... de tú mirada....



domingo, 8 de septiembre de 2013

Si los puntos suspensivos hablasen...


Y un día entras por la puerta de casa, dejas las bolsas en el suelo y miras a tu alrededor y ves que ya nada es lo mismo.

Otra vez a desilusionarse. Otra vez a perder las ganar. Otra vez a olvidarse. Otra vez a volver a recuperar la ilusión. Otra vez a creer que la próxima vez será diferente. Otra vez a decirse que la próxima vez no hará lo mismo, que no va a volver a caer en lo mismo. Otra vez a llorar. Otra vez a buscar para emocionarse con algo distinto.



Como si de una iluminación se tratase había descubierto que su corazón era divisible por la mitad. Y luego por la mitad de la mitad. Y luego por la mitad de la mitad de la mitad y así infinitamente. Nadie le había advertido que cada vez que hacia eso sólo podía querer por esa mitad.... ¿pero qué mitad? la mitad de la mitad? o ¿la mitad de la mitad de la mitad....? si hacía eso los sentimientos que podía albergar en él cada vez eran más pequeños... y esa era la parte que nadie nunca le preguntó....no era un ¿me quieres? o un ¿te ilusiona esto? era un cuanto quería, o cuanta ilusión, cuantas mitades juntas....

Lo que no sabía es que siempre había alguien en el mundo por mucho que ahora no lo viera capaz de juntar todas esas mitades. El momento sucedería cuando menos lo esperara....

Si no puedes hacer grandes cosas haz pequeñas cosas grandiosas. Llegará. Todo llegará.



lunes, 22 de julio de 2013

Cuando me aprendí a amar...

Cuando me amé de verdad comprendí que en cualquier circunstancia, yo estaba en el lugar correcto, en la hora correcta, y en el momento exacto, y entonces, pude relajarme.
Hoy sé que eso tiene un nombre… Autoestima

Cuando me amé de verdad, pude percibir que mi angustia, y mi sufrimiento emocional, no es sino una señal de que voy contra mis propias verdades.
Hoy sé que eso es… Autenticidad




Cuando me amé de verdad, dejé de desear que mi vida fuera diferente, y comencé a aceptar todo lo que acontece, y que contribuye a mi crecimiento.
Hoy eso se llama… Madurez

Cuando me amé de verdad, comencé a percibir que es ofensivo tratar de forzar alguna situación, o persona, sólo para realizar aquello que deseo, aun sabiendo que no es el momento, o la persona no está preparada, inclusive yo misma.
Hoy sé que el nombre de eso es… Respeto y saber fluir.




Cuando me amé de verdad, comencé a librarme de todo lo que no fuese saludable: personas, situaciones y cualquier cosa que me empujara hacia abajo. De inicio mi razón llamó a esa actitud egoísmo.
Hoy se llama… Amor Propio y ser fiel a unos Valores.

Cuando me amé de verdad, dejé de temer al tiempo libre y desistí de hacer grandes planes, abandoné los mega-proyectos de futuro. Hoy hago lo que encuentro correcto, lo que me gusta, cuando quiero, y a mi propio ritmo.
Hoy sé que eso es… Simplicidad y Sencillez





Cuando me amé de verdad, desistí de querer tener siempre la razón, y así erré menos veces.
Hoy descubrí que eso es… Humildad

Cuando me amé de verdad, desistí de quedarme reviviendo el pasado, y preocupándome por el futuro. Ahora, me mantengo en el presente, que es donde la vida acontece. Hoy vivo un día a la vez.
Y eso se llama… Plenitud




Cuando me amé de verdad, percibí que mi mente puede atormentarme y decepcionarme. Pero cuando la coloco al servicio de mi corazón, ella tiene un gran y valioso aliado.
Todo eso es… Saber Vivir con Corazón

Cuando me amé de verdad... te empecé a amar a tí...



sábado, 13 de julio de 2013

Buscando el sol... mi sol

Hoy es uno de esos días que no me digas porque todo el mundo tiene de vez en cuando, uno de esos que desearías que lloviera con fuerza y yo saldría  a la calle simplemente a caminar debajo de la lluvia... haciendo bueno aquello que el que quiere ver el arco iris antes tiene que aprender a danzar bajo la lluvia... pero ¿cuantas danzas más?

No sé en que parte estará mi arco iris particular ni dónde se encuentra en este momento, o quizás sí sé donde empieza, donde tiene la primera "pata" del arco.... pero no sé donde colocar o donde está la otra. 





Es curioso como en la vida aquello que te prometes que nunca más vas a hacer, o por lo que nunca más vas a pasar, o por lo de esto "yo nunca" de golpe y porrazo te encuentras inmerso allí, en medio de aquello que te prometiste no pasar, atraída por aquello que dijiste que jamás te atraería, y otra vez perdida como aquella vez que te prometiste que no te volverías a perder...

Lo he vuelto a hacer. Yo, la persona con la que la vida la golpeó con 2 secos golpes en el pecho y su corazón cambió en 0.3 segundos y ya nunca más volvió a ser la misma.... entonces me prometí vivir el día a día sin más que las horas que me quedaran por delante en el momento en que me despertara... pero no... seguramente estaba preparada para todo excepto para que unos meses después de esto la vida me susurrara al oído algo que creía que nunca más volvería a sentir. Y lo escuché, no escuché a la vida, ni al Universo, ni a la razón, esa vez sí escuché a lo que siempre más escucho: mi corazón.





Así que durante unos meses mis sueños eran alcanzar mi sueño, ayudar a que otros alcanzaran el suyo, sin muy bien porque, volví a poner a toda mi YO dentro de un gran sueño.

No os ha pasado nunca que no sabéis muy bien porque de golpe os compráis un vestido para una ocasión especial que aún no ha llegado, pero por si llega? o un perfume especial, o un conjunto especial.... pues yo tengo todas estas cosas especiales esperando el momento especial y ahora las veo y pienso... ¿lo ves? no tienes que esperar al momento especial, porque quien espera que sucedan las cosas es fácil que se quede solo sin que las cosas hayan sucedido. Si quieres algo sal a buscarlo, eso me decía una amiga, hazlo que pierdes?! si no lo haces se agota una de las cosas más preciadas que tenemos: el tiempo, y sin el tiempo no somos nada si se agota el tiempo de nada sirve.




Ahora miro al cielo esperando a que llueva y a que mis lágrimas se camuflen entre las gotas de lluvia y me pregunto porque me susurró eso la vida si ahora... si ahora.... solo....

La vida a veces no lo pone fácil, no me lo ha puesto fácil pero un buen día, sin buscar nada y más encerrada que nunca protegiendo mi dañado corazón, cuando ya había abandonado toda esperanza de sentir y hacer sentir que sentía, apareció él. Él hizo todo sin saber que lo hacía. Él que todo lo cambió sin querer. En cuanto lo vi, fuera de lo habitual, empecé a descubrir el sabor dulce y amargo del llanto, lo dulce y margo del amor, la esperanza y la desesperanza, los sueños y los desvelos....Le he llorado mucho y como siempre, a mucha distancia. Lo he llorado por ese futuro que ya seguramente no tendremos, lo he llorado por este pasado que dejamos pasar. Le he llorado hasta quedarme sin aliento y le sigo llorando por lo que no pudo ser incluso por lo que nunca será.
Sé lo que estarás pensando. Que estoy enferma. Que ¿le conoces bien? si dices que no ha pasado nada..... Que no hemos cruzado más que unas palabras y algunos momentos, si nunca has dicho nada... ni un nombre y sigues sin dar un nombre.... pero es que en ocasiones, la nostalgia es tan caprichosa que no necesita muchos argumentos para doler. Se pueden echar de menos amores que jamás ocurrieron. Se pueden extrañar situaciones que no llegaron a pasar. De hecho si nunca te ha ocurrido, eso es que nunca has querido por encima de tus posibilidades. Y si no has querido por encima de tus posibilidades, tu corazón no ha pasado de ser un órgano muscular hueco que impulsa sangre,

Eso es lo que pasa, que le echo de menos. En toda su ausencia. Hasta decir basta. Añoro esos paseos que nunca dimos. Añoro esas cenas que nunca hicimos. Añoro esos besos que jamás me dio. Añoro esas risas tontas que nos echamos. 

Tengo que poder volver a él hasta el punto en el que dejó de poder ser.... y volver a empezar juntos... por primera vez.

Ahora voy a ser yo quien susurre a la vida y al Universo....



lunes, 1 de julio de 2013

La gente que me gusta....


Me gusta la gente que vibra, que no hay que empujarla, que no hay que decirle que haga las cosas sino que sabe lo que hay que hacer y lo hace...

La gente que cultiva sus sueños hasta que esos sueños se apoderan de su propia realidad...

Me gusta la gente  con capacidad para asumir las consecuencias de sus acciones, la gente que arriesga lo cierto por lo incierto para ir detrás de un sueño...

Me gusta la gente que es justa con su gente y consigo misma.

La gente que agradece el nuevo día, las cosas buenas que existen en su vida, que vive cada hora con buen ánimo dando lo mejor de sí, agradecido de estar vivo, de poder regalar sonrisas, de ofrecer sus manos y ayudar generosamente sin esperar nada a cambio.

Me gusta la gente capaz de criticarme constructivamente y de frente, pero sin lastimarme ni herirme, la gente que tiene tacto.... ser capaz de dar la razón a alguien y reirse de uno mismo de lo mucho que pudiera estar equivocado sin ni si quiera saberlo! y estar allí los dos mirando hacia la misma dirección.

Me gusta la gente que posee sentido de la justicia. Que defiende lo que creen justo para ellos y para los demás. A estos les llamo amigos.

Me gusta la gente que sabe la importancia de la alegría y la predica, la gente que mediante bromas nos enseña a concebir la vida con humor. ¡No podría vivir sin tonterías!

Me gusta la gente que con solo con su energía es capaz de contagiar a los de su alrededor.

Me gusta la gente sincera y franca, capaz de oponerse con argumentos razonables a las decisiones de cualqueira, por muy altos "rangos" que sean.

Me gusta la gente fiel y persistente, que no desfallece cuando de objetivos e ideas se trata.

Me gusta la gente de criterio, la que no se avergüenza en reconocer que se equivocó o que no sabe algo. La gente que, al aceptar sus errores, se esfuerza genuinamente por no volver a cometerlos. La gente que lucha contra adversidades.

Me gusta la gente que busca soluciones.

Me gusta la gente que piensa y medita internamente. La gente que valora a sus semejantes no por un estereotipo social ni como lucen.

La gente que no juzga ni que deja que otros juzguen.

Me gusta la gente que tiene personalidad.

Me gusta la gente capaz de entender que el mayor error del ser humano es intentar sacarse de la cabeza aquello que no sale del corazón. Y yo ya no te puedo sacer del mío... una vez dentro no te saco!

La sensibilidad, el coraje, la solidaridad, la bondad, el respeto, la tranquilidad, los valores, la alegría, la humildad, la fe, la felicidad, el tacto, la confianza, la esperanza, el agradecimiento, la sabiduría, los sueños, el arrepentimiento.... y el amor... son cosas fundamentales para llamarse gente.

Con gente como ésa me comprometo para lo que sea, por el resto de mi vida, ya que por tenerlos junto a mi, me doy por bien retribuida...

Pensándolo bien.... creo que me gustas tú....




GRACIAS POR SER DE ESA GENTE                                     Mario Benedetti


Imposible ganar…. Sin saber perder
Imposible andar… Sin saber caer
Imposible acertar…. Sin saber errar
Imposible vivir…. Sin saber revivir
La gloria no consiste en no caer nunca, si no más bien en levantarse todas las veces que sea necesario.
Bien aventurados aquellos que ya consiguieron recibir con la misma naturalidad…
El ganar o el perder,
El acierto y el error,
El triunfo y la derrota….






jueves, 11 de abril de 2013

Receta 356 para el alma...

Hace ya algún tiempo que cuando me levanto siempre cojo algún texto mientras me tomo mi te matinal que me aporte algo positivo para empezar el día. Hace ya casi un año un buen amigo que vive en Londres cuando yo estaba en medio del compás de espera entre el "jamacuco" y mi posible operación sabiendo que hacía eso me regaló un libro: 365 Recetas para el Alma. Me encantó el regalo y le dije.... el día que me "vibre" lo empezaré y cada día leeré una por que seguro que así para cada día tengo un mensaje que me ayudará.  Él... como siempre... me dijo.... "esto es muy Tú". 




Lo empecé poco después de la operación y ya lo estoy casi terminando. Si os tengo que decir la verdad es que muchos días el texto matinal me ha dado "luz" a algo que estaba viviendo esos días. Casualidad? No... ya sabéis que no creo en ellas desde hace mucho tiempo.... Y como no puede ser de otra forma en estos días, ahora que ya estoy casi terminando el libro, me encuentro con este texto:


RETO

"Aquello que somos, somos y si alguna vez hemos de ser algo mejor, ahora es el momento de comenzar" Alfred, Lord Tennyson


La clave estriba en no ver el cambio como una amenaza, sino como un reto, y en no vivir con miedo a esas otras personas o cosas que nos ponen a prueba. Vivir con miedo es dejar de vivir y no arriesgarse nunca. Reprograma tu cerebro y deja de decirle que hay que tener miedo en la vida. Hazle saber que la vida es un reto, y que tú estás preparado para dar un paso adelante y enfrentarte a él.
¿Estás dispuesto a asumir ese reto y cambiar tu comportamiento y tu vida, o es más fácil para ti someterte que verte puesto a prueba? ¿Cuánto tiempo vas a aguantar sentado en tu butaca, sin responder, mientras alguien te hiere con sus punzadas? ¿Cuántos insultos estás dispuesto a soportar? ¿Hasta cuándo vas a permitir  que sigan provocándote  antes de de que te levantes y hagas algo al respecto? ¿Cuánto te va a costar ponerte a la altura de las circunstancias para provocar un cambio?
Así pues, responde a los retos que te plantea la vida. No puedes fracasar cuando representas a tu verdadero yo.


Casualidad? No... Realmente para pensar... 


martes, 9 de abril de 2013

Lo que de verdad importa.... La invitación....

Invitación a la vida... a mi vida... un texto de dar vueltas... y a mi manera.... Oriah lo empezó, sabe lo que dice y yo lo que siento...


No me interesa lo que haces para ganarte la vida.
Quiero saber qué es lo que deseas,
y si te animas a vivir el sueño de encontrar
lo que tu corazón anhela.

No me interesa cuántos años tienes.

Quiero saber si te arriesgarías
a parecer un tonto por amor,
por tus sueños o por la aventura de estar vivo.

No me interesan qué planetas hacen la cuadratura de tu luna.
Quiero saber si has tocado el centro de tu propio dolor,
si las traiciones de la vida te han abierto una herida
o si te has encogido y cerrado
por el temor a sentir más dolor.

Quiero saber si puedes vivir con dolor,
el mío o el tuyo,
sin intentar esconderlo o disfrazarlo.


Quiero saber si puedes vivir con alegría,
la tuya o la mía,
si puedes danzar, salvajemente y dejar que el éxtasis te llene
hasta las yemas de los dedos de las manos y de los pies,
sin advertirnos que debemos tener cuidado y ser realistas,
ni recordarnos las limitaciones del ser humano.

No me interesa si es verdad la historia que me cuentas. Te creo. 
Pero quiero saber si puedes desilusionar a otra persona
para ser auténtico contigo mismo;
si puedes soportar la acusación de ser un traidor
y no traicionar tu alma.

Quiero saber si puedes ser leal, fiel
y por lo tanto digno de confianza.
Quiero saber si puedes ver la belleza
aunque no todos los días sean hermosos, o yo no sea la más hermosa del mundo
y si puedes trazar el origen de tu vida desde su presencia.

Quiero saber si puedes vivir con el fracaso,
el tuyo o el mío,
y a pesar de ello pararte a la orilla de un lago
y gritar "SI!" a la plateada luna que nos mira.

No me interesa saber dónde vives
ni cuánto dinero tienes.
Quiero saber si puedes levantarte,
después de una noche de dolor y desesperanza,
agotado y golpeado hasta los huesos,
y hacer lo que tengas que hacer
para ser feliz tú y ayudar a serlo a quienes amas.

No me interesa a quién conoces,
ni cómo llegaste aquí.
Quiero saber si compartirías conmigo tu pasión, tu amor,
sin echarte para atrás.

No me interesa dónde,
ni qué, ni con quién has estudiado.
Quiero saber qué es lo que te sostiene desde adentro
cuando todo lo demás se rompe en pedazos.

Quiero saber si puedes estar solo contigo mismo
y si te gusta de verdad la compañía que llena tus momentos vacíos.

Quiero saber si mi  mundo es tu mundo y si quieres estar en él....




jueves, 28 de marzo de 2013

Debo confesar que.... (noche de insomnio)


Que yo también tengo un amor inolvidable y un secreto inconfesable...

Que en mi mente planeo conversaciones que nunca se van a llevar a cabo






Que odio pelearme por una ESTUPIDEZ con alguien que realmente ME IMPORTA...


Que detesto cuando me dicen "TE EXTRAÑO" y no hacen nada para verme...






Que a mi también se me paro el corazón con el "te puedo hacer una pregunta?"...


Que yo también tuve un nudo en la garganta cuando me enteré de algo y tuve que fingir que todo estaba bien...


Que yo también tuve un ataque de sinceridad y luego pensé: para que lo dije???...


Que odio irme temprano de un lugar y que después me digan TE PERDISTE LO MEJOR!!...


Que me di cuenta que estoy esperando algo que quizás nunca va a suceder...







Que me encanta cuando una canción me hace RECORDAR como si estuviera viviendo ese momento inolvidable nuevamente...


Que prefiero estar loca y SER FELIZ que ser normal y amargada...


Que ME GUSTA oír las mentiras cuando SE TODA LA VERDAD...


Que con música HE BAILADO, HE LLORADO, HE REÍDO, HE RECORDADO, HE BESADO Y HE AMADO...


Pero ante todo... debo confesar que...:


Que soy una perfecta imperfecta, con muchos miedos pero decidida, que a veces pone demasiado corazón y sentimiento en las cosas, que no sabe mentir, que tengo la fama de la "defensora de las causas perdidas", que lloro de rábia por las injusticias de la vida, que detesto la gente que mira su ombligo y se olvida de mirar a su alrededor....  que no entiende como puede haber gente en el mundo sin escrúpulos ni sentimientos que hacen caso omiso al "no hagas al otro lo que no quieras para ti".... que lucho por lo que quiero y por quien quiero.... que soy una incansable que piensa que todo puede cambiar.... porque si quieres pudes....




Y que seré una "romántica de la vida" que siente que si hay algo que mueve el mundo es el AMOR y aunque a veces me equivoque y no sepa cómo decir lo que siento por que me aterra que me vuelvan a herir, dentro de mi "corazonzito chamuscao" hay algo que CONFESAR más grande que todo esto. Que el hecho de sentirlo me aterra porque había olvidado qué era el miedo de perder a alguien, incluso antes de tenerlo. Por que si antes QUISE CON TODO MI CORAZÓN AHORA ESTOY QUERIENDO CON TODA MI ALMA Y MI SER. Porque aprendí a no morir por amor, aunque a punto estuve, pero me queda saber aprender a vivir CON ÉL y ahora ya toca. Y que si todo el sufrimiento pasado sirve para que me lleve a ti, lo volvería a pasar mil veces si TU estás por SIEMPRE CONMIGO.

Si tu me dices ven lo dejo todo.... pero dime ven....

 
Debo confesar que: soy una PERFECTA imperfecta pero con CORAZÓN





jueves, 21 de marzo de 2013

Felicidades corazón!

Hace días que vengo pensando en escribir... de hecho creo que me lo han dicho por activa y por pasiva... Gemma ESCRIBE.... y no es hasta que mis dedos corren solos por el teclado que no empiezo hacerlo.






Míticos son mis mensajes interminables o mis parrafadas vespertinas a mis amigos o a la gente que quiero y desde que existe el whatsapp más de uno les teme!!! sabéis lo difícil que era para mi poner todo lo que sentía en 160 caracteres??!!! un horror!!! al final mandaba 6 mensajes y Telefónica me acabó proponiendo una tarifa plana de mensajes porque veía ya al horizonte mi propia ruina.... así que los poquitos que los sufrís .. desde aquí mil perdones! aunque al final uno se vuelve adicto a mis "filosofadas"....

Llevo unos días muy removidos  sabéis de esas temporadas en las que no sabes como el ritmo de las cosas parece ir a una velocidad estrepitosa que que no das más de sí para intentar canalizar todas las emociones los hechos, tus deseos, lo que querrías, lo que realmente pasa, lo que es, lo que te gustaría y que no pasa y todo esto.... pues eso... estos han sido mis últimos meses.





Hasta que hace poco y como por arte de magia mi vida me dio un toque que se paró... se paró en ese instante importante para mi... en esa fecha que tengo grabada en mi corazón... cerca de ese 30 de marzo donde mi corazón no recuerdo cuantas veces se paró y se aceleró en un quirófano mientras yo intentaba mantenerme consiente y no desfallecer en ningún momento. Aunque en una vez yo lo avisé.... "me voy!" y acto seguido escuchaba "Noooo! no te vas... estás aquí.... Gemma vuelve!" y yo... obedecí y volví. En ese instante pensé que no sabia que había sido peor si cuando en un mes de septiembre acabé en la UVI y todo lo que vino después hasta terminar en ese momento o ese momento operación en sí. Quizás la fuerza la saqué de la mirada de mis padres antes de despedirme en las puertas del quirófano En ese instante pensé que de allí tenía que salir, ya no tanto quizás por mí, que también sino por que ellos no se merecían perder a una hija. Ese día salí... sin saber que lo que realmente difícil que me quedaba por delante era la vida en sí i aprender a vivir con ello, sabiendo qué corazón tenía y por donde había pasado.




El Universo es sabio y sabe cuando llamar tu atención para que captes de nuevo el mensaje. Parar, mirar a tu alrededor, sentir, avanzar.... y avanzar hacia lo que sientes, hacia tus sueños y hacia lo que quieres. Eso es lo que he aprendido estos días.
Sin quererlo me vi sentada en una mesa con un mapa de lo que me sucede y con una voz dulce de una persona que me confirmaba mis más profundas intuiciones.
Aprendí que alguien ha sido capaz de robarme una sonrisa en un mensaje, que una conversación buscada a lo tonto, o quizás torpemente por mi parte, que mala soy cuando intento buscar a alguien por Dios! y que ello se ha convertido en un mundo... y que quizás el que está al otro lado del teléfono ni tan si quiera puede llegar a sentir la importancia de unas palabras que hacen que tu cojas aire y te acuestes pensando que hay alguien allí que te ha dedicado ese momento para que tu estés bien o que ha leído una tremenda parrafada y ha hecho que yo me acueste pensando que aquel día he hecho una de las cosas que me prometí desde que me fui y volví: decir, hacer o no dejar nada pendiente dentro de mi.... algo así como acostarse y decir... si me muero, tengo algo pendiente con alguien? que macarra eh??!!! pero al final sabes que? todo el mundo fantasea con la muerte y más bien le teme (me incluyo) por que todo el mundo tiene miedo a lo desconocido.  Recordaré siempre unas palabras de mi cardiólogo que me dijo.... "Gemma a todo el mundo que le operan del corazón cree que se va a morir".... y cuanta razón tenía! recuerdo el día en sí de la operación que recogía cosas por casa. Ese día lo quise pasar sola haciendo mis cosas y mis padres me tenían que pasar a buscar por mi piso. Mire el piso... todo como estaba.... mire al cielo... y les dije... tengo que volver por que esto está muy desordenado y no me ha dado tiempo a ordenar todo aún... incluida mi vida! y me concedieron el deseo.

GRACIAS UNIVERSO!!!! sabéis que lo digo cada día al acostarme y al despertarme! millones de gracias por estar aquí!




A veces cuando te pasan muchas cosas de golpe o en un espacio muy corto de tiempo de repente te ves metido en medio de un silencio. De un.... ¿y ahora qué? de un momento de paz dentro del caos que te permite hacer lo que ahora estoy haciendo, poner orden. Es uno de esos momentos en los que parece que la espiral de golpe... se detiene.
No tengo ninguna duda que la gente tiene que perderse para luego encontrarse, de la misma manera que siempre digo que si quieres un resultado diferente no hagas siempre lo mismo, por que de lo contrario siempre tendrás ese resultado que no te gusta. Así que quizás ahora sea el momento de ver donde estás, a dónde quieres ir, que te quieres llevar y que te vas a dejar por el camino....






Hasta hace unos días era valiente en mis sentimientos segurisima de lo que sentía de que mis señales no fallaban y que mi corazón me guiaba hacía lo que creía y que había llegado el momento!!! hace un par de días creo que yo iba embalada y que me han pegado un frenazo de esos de campeonato. Pero no es esto la vida? intentar ajustar las velas para aprovechar el viento (sople de donde sople) para llegar al puerto que tu deseas.

Y en el fondo sabes qué? Lo sigo deseando..... puede ser que vayas montado encima de un caracol???







domingo, 20 de enero de 2013

Un desitg a la lluna: l'amor de la meva estrella...


Sempre m'ha agradat la nit... les estrelles i la lluna.... crec que sempre he estat molt conectada a la lluna, des de ben petita quan volia alguna cosa sortia de casa dels meus pares a l'enorme terrassa que donava al Montseny i buscava la lluna.... quan la veia em sentia acompanyada i li demanava el que volia, li explicava el que sentia, li reia, li plorava.... i acte seguit buscava l'estrella que brillava més al cel, aquella era la meva estrella la que faria que el què li demanava es convertís en realitat, seria la que em protegiria, la que més brillava... han passat els anys i ho segueixo fent. Fa unes nits vaig trobar una estrella, la que brillava més...però aquesta estrella no era la que em protegiria i la que faria que els meus desitjos es fessin ealitat, aquesta estrella era diferent, brillava molt més que les que havia vist mai en qualsevol nit estrellada. Aquesta estrella era la que volia, la que volia per mi.  Després de jo parlar a la lluna i de dir-li com em sentia i què desitjava li vaig susurrar a la lluna que aquesta vegada el desitg era gran, per que volia aquella estrella... on està aquesta estrella? a les estrelles que iluminen sempre el cel de Madrid. Encara que aquesta està en tots dos cels. El d'aquí i el d'allà.



Quan vaig acabar, un impuls em va fer agafar un llibre... i suposo que no es casualitat el que vaig trobar escrit en ell...

"Para escuchar las palabras del Amor, es necesario dejar que se acerque. Pero, cuando lo hace, tememos lo que tiene que decirnos. Por que el Amor es libre y su voz no está gobernada por nuestra voluntad ni por nuestro esfuerzo. Todos los amantes lo saben, pero no se resignan. Creen que pueden seducirlo com sumisión, poder, belleza, riqueza, lagrimas y sonrisas.
El Amor transofrma, cura. Pero a veces pone trampas mortales y termina destruyendo a la persona a que decidió entregarse por completo. ¿Cómo la fuerza que mueve el mundo y mantiene a las estrellas en su sitio puede ser tan devastadora al mismo tiempo?
El amor es un acto de fe no un intercambio.
La vida es demasiado corta para esconder en nuestro corazón palabras importantes como Te Amo"



I jo seguia mirant la meva lluna i la meva estrella... com els hi podia demanar valor per dir el que sento? com podia demanar a la meva lluna que m'acompanyés en aquell moment en que una fugaç mirada per mi significava tot un món, com podia demanar a l'Univers senyals que m'apropessin a la meva estrella....

"Una rosa sueña con la compañía de las abejas, pero no aparece ninguna. El Sol le pregunta: ¿No te cansas de esperar? Sí -contesta la rosa- Pero si cierro mis pétalos me marchito.
Por tanto aun cuando el Amor no aparece, seguimos esperándolo. En los momentos en que la soledad parece aplastarlo todo, la única manera de resistir es seguir amando"



I fins quan?

"Amamos porque el Amor nos libera. Y empezamos a decir las palabras que no teníamos coraje de susurrarnos a nosotros mismos. Tomamos la decisión que estábamos aplazando. Aprendemos a decir "no" sin considerar esa palabra como algo maldito. Aprendemos a decir "si" sin temer las consecuencias.
Entonces descubrimos al volver a casa, que alguien ya estaba allí esprándonos, buscando lo mismo que nostros y sufriendo con las mismas angustias y ansiedades."




Lluna, ja no vull qualsevol Amor, sé que vull al Meu Amor, ja sé dir que "no" al que no m'interessa pero per molt alta que estigui la meva estrella i per molt inalcalçable que sembli, m'ajudaràs a aproparme a ella i que vegi el que sento per dins? potser tindrà molt a triar, pero m'ajudaràs a demostrar-li que viu dins el meu cor i que només la màgia del meu amor podrà fer que somrigui cada dia de felicitat?



"Amor es sencillamente una palabra, hasta que alguien llega para darle sentido. No desistas, es la última llave del llavero la que abre la puerta."

D'aquella cosa efímera per tu, per mi naixia una cosa eterna.  Lluna gràcies per fer realitat el meu desitg d'estar amb la meva estrella.... per que el desitg està concedit, oi?